 |
| Οδός Ακομινάτου 2013 |
Για ένα φεγγάρι δούλεψα στον
Οργανισμό Σχολικών Κτιρίων. Η πρακτική άσκηση ήταν υποχρεωτική αν ήθελες να
πάρεις πτυχίο. Πληρωνόμασταν ψίχουλα, αλλά υποτίθεται πως έτσι αποκτούσαμε
εμπειρία. Πάντως δεν είχαμε τίποτε φοβερό να κάνουμε˙ απλώς παρακολουθούσαμε έναν από
τους μηχανικούς του Οργανισμού επί το έργον. Η εμπειρία που απέκτησα
δουλεύοντας σ’ έναν δημόσιο οργανισμό επί τρεις μήνες συνοψίζεται στις δυο
φαινομενικά άσχετες μεταξύ τους ιστοριούλες που ακολουθούν.
Δυο γωνίες
παρακάτω από τον ΟΣΚ υπήρχε ένα καφενείο.
Κάθε φορά που δημοπρατούνταν ένα σχολείο, οι εργολάβοι που συνεργάζονταν με τον
Οργανισμό συγκεντρώνονταν εκεί κι αποφάσιζαν μεταξύ τους ποιος θα έπαιρνε το
έργο. Συμπλήρωναν έπειτα στα χαρτιά τους το ποσοστό της έκπτωσης που προσέφεραν
επί του προϋπολογισμού και μόνον τότε σφράγιζαν τους φακέλους που θα υπέβαλαν.
Συνέχαιραν εκείνον που είχαν συμφωνήσει πως θα έδινε τη μεγαλύτερη έκπτωση και
τον άφηναν τελευταίο, να πληρώσει τους καφέδες. Φεύγοντας, για να καταθέσουν
τις άσφαιρες προσφορές τους, άφηναν πίσω τους τασάκια ξέχειλα από τσιγάρα και
κάμποσα πούρα. Έπειτα εισέβαλαν θορυβωδώς στο κτίριο του Οργανισμού,
μοιράζοντας δεξιά αριστερά χαρωπές καλημέρες και σόκιν ανέκδοτα.
Δυο γωνίες
παραπάνω από τον ΟΣΚ, πηγαίνοντας για
δουλειά κάθε πρωί, συναντούσα μια μεσόκοπη γυναίκα, άσχημη, χοντρή και
ασουλούπωτη, με την πλάτη γερμένη στη μάντρα πίσω της, με το μαλλί βαμμένο
ξανθό, κι ένα λεπτό, μακρύ τσιγάρο κολλημένο στα κατακόκκινα χείλια της. Το
θλιβερό παρουσιαστικό της, η ώρα, καθώς και το γεγονός ότι στην περιοχή
επικρατούσε ερημιά καθιστούσαν την περίσταση σχεδόν τραγική. Κάθε φορά που
περνούσα από μπροστά της χαμήλωνα το βλέμμα˙ μου φαινόταν άπρεπο να την
παρατηρώ επί το έργον.
Κάθε
μεσημέρι, φεύγοντας, μετρούσα τις γόπες με το κοκκινάδι που είχε πετάξει,
περιμένοντας, στη ρίζα του λυμφατικού δέντρου, μπροστά της. Κάθε μεσημέρι
αναρωτιόμουν αν έλειπε επειδή είχε βρει πελάτη ή επειδή είχε βαρεθεί να
περιμένει καπνίζοντας.
ΥΓ: Από τα Σουβενίρ...
